Unti-unting dumidilim

Habang ang aking araw ay tintakpan ng ulap

Kasabay ng pagbuhos ng ulan

Ang pagtulo ng luha sa aking mga mata

Walang magawa kundi tanungin ang sarili

Di makpaniwalng ang lahat ay aabot sa ganito

Nais kong maintindihan ang dahilan ng lahat

Ngunit para saan pa wala na rin namang mababago

Nais kong sumigaw

Tumakbo palayo, takasan ang katotohanan

Pumipikit upang

Kalimutan ang sakit na aking nararamdaman

Pero ang tanong para saan pa?

Ang lahat ay nangyari na

Isang pagkakamali na hindi ko masyadong inintindi

Kung akin lang nakita sana’y nilubos ko na

Panghihinayang ang ngayo’y nadarama

Nasayang na panaho’y  di na maibabalik pa

Pipikit  na lang sa isang tabi at aasa

Na sa pangmulat nitong mga mata, ang madilim na ulap ay napawi na